Birtek Biri Şiiri - Mehmet Fatih Karkın

BİRTEK BİRİ

Ben mi?
Hep kalabalık yaşadım. Hep kalaba
Ama bir tek ben vardım. Tek ortada
Bazı konuştum. Hatta zırvaladım.
Boştu onlara göre; boştum.
Bu yüzden güldüm. Bu yüzdendi geveze çizgiler
Bir de âşık olmuştum.
Sen delisin diyorlardı
Yokluk haklı çıkardı aklımı da aşkımı da
Yalanlar yumağı sardı sarmaladı yuvarladı
Beceremiyorum
Ne avuçlarım yanabildi
Nede gözlerim kurtulabildi uçurumdan
Bir deli nasıl sevebilir ki
Öyle uzak işte, öyle yalnız
Aşkı soruyor bir kız Marmara’nın kıyısında
Şu diyorum
Dalgaların taşı yaması
Su verdiğin toprağın mayalanması
Birilerin farkında olmadan
Onun için şu iki gözün ağlaması
Sorular çoğalıyor
Ben kendimden kopmuşum, kendimden de korkuyorum
Durduk yere soruyor. Yaramı deşiyor
Sabırla beklemek. Hep beklemek
Dönmese de olmasa da yanında hissetmek
Bir tek birini sevmek