Onu, bir İnternet sayfasının iletişim sitesinde gördügümde neredeyse aradan yirmibeş yıl geçmişti.
Liseli Gönül yaramdı. Ona sevdalandıgımda Şiir yazmaya başlamıştım. Şiir yazmayı bir daha hiç bırakmadım..Kelimeler sıgınağım, limanım oldular...
Birsen, dilimde tutku, Türkü, umut, özlemdi.....Kaldırımlarda saatlerce yürür, Balkona çıkmasını beklerdim.
Bir gülüşüne bir bakışına bir yürüyüşüne, çocuksu duruşuna takılır kalırdı kalbim.
Küçük bir Kasabaydı. Hepimiz köyden gelmiş ögrencilerdik. Ve o Kasaba da aşk ilan etmek, sevgili ile yanyana kolkola yürümek imkansızdı. Üstelik ne çok utangaçtım..kendi dünyamda yaşıyordum..sevdigimi söyleme cesaretim olmadı hiç..
İnternet sitesinde, eski ve yeni Fotograflarını görünce çok sevindim, çok şaşırdım.. İçimde hüzünle karışık kederler oluştu...Yıllar sonra gördüğümde çok degişmişti. Yüzünde dinginlik ve yorgunluk izleri vardı.Acılı yıllara tutunarak bu yıllara geldigi izlenimi veriyordu.
zamanın ve yılların acımasızlıgını sorguladım. Gerçek olan bir şey varsa o da Zaman değirmeni herşeyi öğütüp farklı boyutlarda karşımıza çıkarıyordu.
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,
düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!
