Birsam Yüklü Şiiri - Kenan Kara

Bu hücrede bekliyorum umarsızca
Kayalaşmış duvarlar dikiliyor önüme
Geçmişi olmayan ölüleri düşünüyorum
Seni düşünüyorum lacivert bir çöl gecesinde
Seni tanımadan geçen
Her tanımlı zaman diliminde
Yüzümü ellerimle söküyorum
Kelebekleri besliyorum günlerdir
Güne bakmayan penceremde

Bir kuzgun ölüyorsa bugün ellerinde
Sıcak cevherler sökülüyorsa kalbinden
Bir hasrettir bu
Dinmez keder gibi çoğalır yeryüzünde
Kirpiklerin teskin edemez
Faili meçhul cinayetleri bekleyen
Korku dolu yürekleri
Ama ben...
Narin parmak izlerini aramışım yanaklarımda bilmeden
Babamı toprağa verdiğim gün
Henüz 18’imde
İlk kez büyümeye başladığım
Zeytin karanlığına kesen o solgun günde

Bazı günler seni bana yakınlaştırmış belki
Bazı günler seni alıp götürmüş
Kıyıdan uzak kentlere
Belki hala çocuksundur
Adımladığın sokaklarda
Ben akşamüstleri gezinirken
Bazen ağlamışsın duymamışım
Bazen yaralanmışım görmemişsin
Siperler kazılmış
Ben hep ayakta kalmışım

Amedli şairlerin devri kapandı sonra
Santur sesleriyle uğurladık
Birsam yüklü uykuları
Bembeyaz kıyafetinle
Hanende bir melekle

Yeni bir sokağa taşındı evin
Irgatların nasırlı elleriyle
Aniden
Sonsuza dek kaderi değişti dünyanın
Bir tebessümle yolumu aydınlatacaya dek
Dolaştım bir vakit dışarlarda
Şimdi ellerini tutabiliyorsam
Canı bu tende hala taşıyabiliyorken
Bu hep sendendir
Senden gayrısı...
Önemsiz, silik bir kaç anı

16/12/2018