Sırtıma yükleyip giderken kaybettiklerimi
Hasuni nin çıkmazlarına düştü yolum
Dar bir kapı ve on bir basamak
Tek bir ağac,mavi demir kapı
Çocukluğundan içeri girdim
Tanrıya duyduğum nefret azalmıştı
Sen başlayınca anlatmaya.
Çıkınca nefretimin bu kadar artacağını bilmeden girdim.
En güzel düşlerin içine yerleşmiş çocukluğun
Benim olsun deyip Tanrıya yalvardıklarımın
Dinledikçe seni
Tek kalan ağaçtan
Binlercesi yeşerdi içimde.
Belki bana bıraktığın portakal çicekleriydi açan.
Yalınayak kalışım
Ellerimin titreyişi
Erkenden beyazlamış saçlarım
Mücadelenin tam ortasında savunmasız kalışım
Adım konmuşken isimsiz kalışım
Bana kalan en büyük emanetin portakal çiçeğim
Kayıt Tarihi : 8.1.2018 00:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!