Birlikteliktir, Duygusal Çöplük

Silkinerek üşengeçliğimi terk etmeliyim.
Vazgeçmemeliyim hayâttan.
Sorumluluğumu alarak,
Yeni ufuklara doğru yürümeliyim….

Sınırsız gücüm ile...

Üşenmeden adam gibi
bir şeyler yapmalıyım, geleceğe doğru,
Renkli uçan balonlar,
Fırlatmalıyım.Kocaman yürekler…

Mavi… Sarı…Kırmızı… Yeşil…

Şimdi, bütün tiyatrolarımın perdesi kapalı.
Kendime yazdığım finalin tirat'larının
provalarını sunuyorum sizlere...

-“ Hiç bir şey kalmadı geriye kendimden başka.
Ve seni andım… Bir hayat boyu kendime bıraktım.
Çünkü, sen benim içimde beni en iyi anlatan yüreğimsin.
Çünkü sen bensin, ve ben seni istiyorum”
...

İçimdeki kelebek çocuğun sesi...
Arada sırada bana musallat olan,
“Duygusal Çöplüğü”
Temizleme zamanı değil mi? ...
Çöplüğe at ve geri dönüşüm kutunu boşalt....

Ata bin yola çık. Bir şeylerle uğraş.
Senin tek yaptığın şey uyumak.
Tembelliği bırak. Fark yarat.
Nedir sende ki bu sorumsuzluk”...

Neden kaybettin o kavramı,
Bu sen değilsin
Sorumsuzca davranıyorsun!
Vakit geç olmadan özüne dön.
Ve bir şeyler yap.
Tek sorunun güvensizlik.
Kendine güven. Bütünü gör.

Detayla uğraşma artık.
Kararlı ve Cesaretli ol.
Her şey güzel gidiyor.
Neredeydin? ... Nereye geldin.
Farkındamısın?
Sen kendinsin başkası değilsin...
Sevgi dolu yüreğinde
Aşçılığı olan güzel yemekler yapıyorsun.
Hayatının asaletiyle bir kitap gibi ol

Hayat senin tahmin ettiğin kadar uzun değil.
Aslında, sen kendini istiyorsan,
Güçlü ve ayakta olmalısın.
” Beni bana getiren içimdeki ses
beni kendime çağırıyor.

Sen de “duygusal çöplüğünü”
Boşalt istersen…

¨ İstanbul, 17 Kasım 2002