Birlikte Yandık Şiiri - Menekşe Gülay

Bu kadar severken vazgeçilir mi bu aşktan
Yüreklerimiz yangınlardaysa unutabilirmiyiz
Sevdanın dikeni batsada umurumda değil
Seviyorum seni seveceğimde ölene kadar.

Sen benim bitanem yüreğimin sızısı
Sen de kaldı gönlümün bitmeyen ağrısı
Gün doğmadan neler doğuyor baksana hayatta
Kahrediyorum.. seni sevemediğim tüm yaşama.

Mor salkımlı sokakta buluşmuştu ellerimiz
Aşkı yaşadığımız her yer bizim cennetimiz
Sevda bir dirilişti uyanan yüreklerimizde
Yangınlarla ise esarette buluştu bedenlerimiz.

Kırmızı bir güldü bana sunduğun
İçinde aşkın, sevgin sen vardın sevgilim
Yalnızca yüreğin olsaydı yeterdi bana
Hasret bu şehir, sana ve özlem dolu aşkına.

Seninle öğrendim gülmeyi, mutlu olmayı
Sen de buldum aşkı, çıra gibi tutuşturmayı
Bir rüzgar gibi, nefes gibi içine dolmayı
Senin için yandığım gecelere inanmazsan sor.

Yar geliyor dedim İstanbul'uma sarıldım sana
Bir cemre düştü yüreğinle anlamadan bağrıma
Aşka aşık ben, kardelen gibi açtım kış ayında
Sen ben oldun bense sen üşümedik ayazlarda.

Yeri geldi ıslandık yeri geldi ayrıldık
Ama bu aşka yüreğimizde temeller attık
Sevdik birbirimizi aşk taştı kadehlerden
Ben yandım sevda yandı birlikte yandık.