Birlikte Eskimekmiş Şiiri - Uygar Yeni

Beni güne bırak dost!
Cehennemin dibinde kancık pusulara düşmeyeyim

Tut beni geceden ve güne bırak...

Tut, düşürme kahpe pusulara
Yoksa nefesim de tutulur...

Unutma!
İnsan düşerken bir ağaca, bir dala tutunur...

Üşüyorum,
Çok yorgunum,
Düşmekten korkuyorum
Gözlerim bir ağaç, bir dal arar oldu…

En çok, kör gecelere düşerken korkar insan
Bu yüzden, aklım gecenin kancık pusularına düşmeden önce
Sen ellerimden tut, güne çıkar beni
Çıkar beni dost, yoksa senin ellerin de yüreğini parçalar…

Tut ellerimden dost ve beni ışığın ellerine ver
Biraz da ışık yıkasın beni,
Yoksa nefesim de kaybolur acemi, korkak yürüyüşlerde
Tut ellerimden, yol bizim olsun
Yoksa senin yüreğin de ellerinde kaybolur…

Eskiden, bir adam düşerken
Bir dostu tutarmış ellerinden
Son bir kez günle yıkansın diye
Son bir kez dostla yürüyebilsin diye

Eskiden böyle imiş
Ben dosttan eskiyi istiyorum
Çünkü dostluk, biraz da birlikte eskimekmiş…