Birlik Şiiri - İdris Çetin

Ben ve benim gibiler, çileli ve dertli,
Bize bakanlarsa, güneş kadar sıcak,
Ama buzullar kadar da soğuk…
Rüzgârın savurduğu tohumlar,
Yeşil ot olur, beşik olur, tabut olur,
İnsanlar ağaçlar. kuşlar, otlar…
Akılsız insanlarsa, otun ne olduğunu,
Anlamadan otlar…
Apayrı kalmış bireyler birbirlerinden,
İnsanın nefsine hoş gelmeyen bir hareket,
Zincir olur, kelepçe olur, kurşun olur,
Hapishane köşelerinde, mahpus olur.
Güya bütün bunlar müyyideymiş,
Ceza imiş, yaptırımmış…
İnsan, sadece hapishanede mahpus olmaz,
Avucun içine sıkıştırılan bir avuç et,
Hükümlüdür, aklını çalıştırmayan iskelette,
Aklını midesine ve nefsine kiralayan,
Kiralık katiller, bu tenin en büyük münafığıdır,
Esirliği hürriyet göstererek…
Yine efkarlandım, bu Ramazan akşamı,
Birlik, birlik dedik de,
Hep bireycilikte kaldık.
Güçlenen kollarımız, kanatlarımız,
Bir kuşa tüy, telek olamadı daha,
Kuşlar ordusunda…

Ben çileliyim, dertliyim, kendi dünyamda,
Dâvetler gelmesin, iftarlar açılmasın,
Biz, bize düşürülürken…
Ayrılıklar ve birleşimler beni hep düşündürdü,
Düşündükçe, yalnızlığımı anladım dünyada,
Yaşamak istiyorum tek başıma,
Yıkık örenlerde, Hiralar’da…

Maddi ve manevi yönden Müslümanlar ezilirken,
Biz, keyfi endamımız için boğaz harbindeyiz.
Birlikmiş, birbirini acımasızca ayıklayarak,
Küfre sokarak ve onu linç ederek…
Birlikmiş, münafık ve kafirlerle bir olarak,
Birbirlerinin arkasında namaz kılmayarak,
Birbirlerinin kuyularını acımasızca kazarak,
Arkalarından her türlü dümeni çevirerek,
Kardeşinin samimi davetini reddedip,
Sofrasına gitmeyerek…

Birlikmiş, birbirine kız vermekten kaçınarak,
Cı, ci, cu, cü… saplarına, Kur’an diye yapışarak…
Ayrıyla ayrı olmanın adı da birlikmiş,
Münafık ve kafir gözüyle kardeşini süzen,
İnsan da bahsedermiş birlikten…
Ağla gözlerim ağla, senin oluk yaşların,
Bir avuç et parçasını, ruhlaştırır…

Evet birlik istiyoruz, küfre karşı,
Birbirimize kenetlenerek ve ayrılmayarak,
Kendi hamurumuzla yoğrularak…
Eleştirmek ve doğrulara yönelmek,
Gayesinden uzaklaştırılan bir toplum,
Ne kadar edebiyat yapsa da,
Bir arpa boyunu aşmak için,
Batmak gerekir, dibi görünmedik vadilere…
Bedenle ruhu birleştiremeyen gönüller,
Toplumu bölmekten başka iş yapmazlar.
Silkin, doğrul; ruhla teni saflaştır,
Artık, dünya ile ahiretini barıştır;
O zaman, senin için dönen dünya, yuvarlaktır,
Yuvarlananlarsa, aralarında birliktir.
Sen birliğini bulamadığın müddetçe,
Ayaklar altın ezileceksin insafsızca,
Rabbim bir de, ve biz de birliğiz,
Biz birbirimizi aldatanlardan değiliz…

04. 03. 1993
Konya