Birleşme anıdır Benliğim…

Birleşme anıdır Benliğim…

Ey düşüm,
Bilsen seni ne çok anlatmak isterdim,
İçine girdiğim şu bedene…
Ey ak bölgeden gelen düş,
Bir bilseler senin gücünü,
Korkup…
Gözleri kamaşıp senden aman dilemez mi?
Ey fikrimin iki yüzü,
Bilmezler…
Senin ikiz kardeşinle olan olağandışı paylaşımını,
Sanırlar ki; tayin ederler onlar!
Ey zikrimin özü,
Aldanmak denir,
Gördüğünün doğru olduğu mu?
Yoksa gördüğünün bir yanılsamadan ibaret olduğu mu?
Ey gönlümün iki terazi kefesi,
Bildiklerini anlat bana,
Hani beş duyumuzla hissedip gördüklerimizi,
Doğru deyip yanıldıklarımızı,
Yanlış deyip ardından koştuklarımız!
Bazen de yenik düşmedik mi inadımıza…
Kin ve nefretimizin aciz kulu olmadık mı?
Ya ne demeli arzularımız için vazgeçtiklerimize…

Ey düşüm,
Özüm…
Gözümden düşenler…
Burnumda tütenler…
Kulağımda çınlayanlar…
Tattıklarım…
Dokunup bırakamadıklarım…
Hanginiz eşlik edebileceksiniz bana o son yolculukta…
Anadan üryan gitmek var, On beş gram pamukla;
Var olma anındaki kadar yalnız,
Seyre daldığında Derya’yı, ANLAYACAKSIN…

Oysa “SİZ” ikizler de olan kumbarada saklamıştınız;
Şimdi yalnızlıklar yolcusu ben;
Seyre dalmışken,
Pişmanlıklar denizinin çocuğu iken,
Sığınacak limanı bulana dek
Yine sana sığınırım Ey “DÜŞÜM”…

Mehmet Aydemir 28.01.2016 SAAT 01:16