Bir Şiiri - Ozan Oğuz

Bir altın şafaktan doğar;
En güzel sesler...
Akşamdan sonra uzaklaşırcasına
Karışır rüzgara; çarpar kainata
Ve bir müddet sessizliktir
Bize gün sonu hasretinden kalan
Ve geride...
Kendimize söyledigimiz binbir yalan
Aramıza mesafeler koyar, dize dize ...

Sessizliğin sesi olmasını isterim onun...
Onu duyabilmek; anlayabilmek
Gökyüzünü seyir ederken;
Sözcüklere takılmadan...
Ve kafiye aramadan,
Sessizce konuşabilmek:

Gündüz ay ve rüzgar olmasını isterim;
Gece ise gölgeler ve güneş...
Kimi zaman yakın,
Kimi zaman uzak:
Bir izdüşüm birbirine bağlı...
Çeliskili ama hep beraber,
Tezatlığın içinde bir ahenk; bir eş: