Birkaç Sırdan Damlalar

Dayandım ben bir kapalı kapıya,
Akıl almaz, beyin bilmez iş olur.
Hayran oldum bir direksiz yapıya,
Bir anlatsam iki gözün yaş olur.

Baktım ki ben geceler var, sabah yok,
Masalarda yemekler var, tabak yok.
Bu sofrada bir kıral var, uşak yok,
Aklım, fikrim yerden kalkmaz taş olur.

Gözle gördüm; koca güneş aydınlık,
Akla sordum; zindan gibi karanlık,
Yanar ama aydınlanmaz bir anlık,
Bir büyük sır tam önümde faş olur.

Beyin yoksa gözler de yok el de yok,
Konuşacak ağız da yok, dil de yok,
Canlanacak bacak da yok, bel de yok,
Yüz olmazsa sanma kıldan kaş olur.

Dağa değdim elim ile gecede,
Kanatlanıp kayboldu ta yücede,
Koskoca kuş nasıl durmuş bahçede?
Hiç sanma ki; her uçan çey kuş olur.

Ele sordum; dağ dediğin taş, toprak,
Akla sordum; tüyden hafif bir yaprak,
Hem de uçar nasıl pervaz yaparak,
Zannetme ki bu sırlarla baş olur.

Göstersem ben yapı ile direği,
Kasığından fırlar aklın böbreği,
Cahillerin sır kaldırmaz yüreği,
Kurcalansa gerçekleri düş olur.

Biz açarız sırrımızı bu kadar,
Küçük zarfa büyük şeyler zor sığar,
Zorladınmı zarfı marfı, zarf patlar,
Sanma; bilen bilmeyenle eş olur.

Barlıoğlu der fazlayı sorma hiç,
Almıyorsa o aklını yorma hiç,
Yel gelecek, kaç, önünde durma hiç,
Kaçamayan bir kokacak leş olur.

(NÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 119-121/412)