Birisine Anlatmak Da Ucuzlatıyor Acıyı Ş ...

Birisine anlatmak da ucuzlatıyor acıyı, ne bekliyorsun karşındakinden, o acıyı senin ciğerinde hissetiğin gibi hissetmesini mi? Bekleme sadece sus ve acınla kavrul dur..Kime anlatacaksın ki kim kaldı? anlatmak acıyı hafifletmiyor sadece ucuzlaştırıyor.bu devirde acını kimseye anlatmayacaksın, çünkü kime anlatırsan anlat senin içinin yandığı gibi yanmadıkça içi, anlayamayacak acını. Otur ağla ve sen odanda hıçkıra hıçkıra ağlarken hiç kimse kapıdan içeri girip seni teselli etmeyecek, evet yalnızsın. Otur bide buna ağla. Acınla kavrul, gözyaşınla boğul.. Ağla.. hıçkıra hıçkıra ağla! gözlerin yorgun düşüp kendini uykuya bırakana kadar ağla. ağla ama tuvalette ağla, ağla ama balkon köşelerinde sessizce ağla, ağla ama gece yattığında yorganın altında ağla, ağla ama banyoya girdiğinde ağla. Ki kimse görmesin.Ki kimse üzülmesin.Sen üzül ama. Sen ağla.Kimsenin umrunda olmasın.kendin dışında herkesin yüzüne gül. ki seni mutlu ve güçlü sansınlar.ve seni ağlatanları kalbinin en ücra köşesine göm, nede olsa 'içimiz diriler mezarlığı.' ben beni ağlatanları kalbimin en ücra köşesine gömdüm ve yalnızlığa alıştım. Yalnızlığa o kadar alıştım ki. kimseyi hayatıma koyamıyorum. Zaten bir adam yalnızlığa alışınca hayatındaki herkes ona fazlalıkmış gibi gelir. Kalabalıktan korkar, mesela yalnız bir adam için en büyük sayı ikidir. Yalnızlığım da beni terk etmesin diye kimseye sevgi besleyemiyorum. Çünkü birine sevgi hissetmem için önce bi kendimi hissetmem lazım. İyide ben kendimi hissetmiyorum ki. Ben kendime yetemezken ikinci bi kişiye nasıl yeterim? Çok şey beklemeyin yalnızlığa alışan bir adamdan. En zor zamanlarını bile tek başına atlatan adamın kimseyi ihtiyacı olmaz. Şuan ne hissettiğimi nerde olduğumu niye bu durumda olduğumu hatta bunları niye yazdığımı bile bilmiyorum. iyi değilim, kötüde değilim esasen. Sadece günü geçirmek için yaşıyorum.yanlış anlaşılmasın, bize ağır gelen kendimizdir. biz kendimize yetemeyen adamlarız, ki belimiz bükük gezeriz. bir başkasının yüküne kaldıracak mecalimiz yok. Benim ne hayattan nede insanlardan bir beklentim yok. Sizden ricam sizin de benden beklentileriniz olmasın. bu hayattan hiç yaralanmamış gibi yaşamak ne kadarda zor. aslında bir kere sırtından yarayı alan ondan sonraki hayatını hep -mış gibi yaşar. ve ben yaralanmamış gibi yapmaktan burama kadar geldim. güçlüymüş gibi, mutluymuş gibi hiç kırılmamış gibi ve herşey yolundaymış gibi yapmaktan inan yoruldum. çünkü ben bu hayatta hep kaybeden oldum, önce annemi kaybettim sonra aklımı kaybettim ve en sonunda kendimi kaybettim. Kaybettiklerimi, yapmak isteyipte yapamadıklarımı, ve istediğim bir hayatı yaşayamadığımı düşünürken gecenin karanlığından bir çığlık duyulur; Yetişin lan boğuluyorum aklımı kaybettim! Ama ne duyan vardır nede umursayan..mutluluk olsa duyardınız değil mi! ama şimdi bu ölüm çığlıklarımı duymayacak kadar sağır ve bu acımı görmeyecek kadar körsünüz. oysa, bir -anne deyişimle koşar yetişirdi annem. bir başımı okyaşıyışla dindirirdi tüm acılarımı. ama dedim ya ben önce annemi kaybettim sonra aklımı ve en sonundada kendimi kaybettim.