Sevincin rengi solar önce
Taze umutların bitişidir her gece
Sonra “bir umut” dersin…
Belki, belki solgunluk kalkar? !
Yeşerir belki, renklenir bahar…
Ama soluk hayalleri yere düşürür tekrar;
Yine sabah erkenden uyandım, uyku tutmayan bir geceden…
Kahvaltısız sabahların en unutulmazıydı sanki.
Hayal gibiydi yaşanan, zaman, an...
Pencerenin ardından havadaki karanlığı izledim ışıyan.
Ya da izlediğim gündeki geceydi, hayreti şaşırtan.
Gün ve geceyi düşünürken, gözlerim gökyüzüne vardı
Ben nasıl sevebildim bu kadar seni?
Böyle küçük bir yüreğe, nasıl da sığdırabildim gözlerini?
Hastaneye gelmiş küçük bir çocuk gibi…
Şaşkın, tedirgin ve korkuyla izledim hep;
Acaba benim canımı yakar mısın?
Siliyorum…
Ne dudaklarımla haykırabiliyorum,
Ne de kelimelerimle.
Yazıyorum, yetmiyor…
Siliyorum, olmuyor!
Aynada ağlıyorum bazen,
Deniz yaşamaktır!
Yardım etmez dalgalar, bırakana kadar kendini.
Artık vazgeçtiğinde, kıyıda bulursun sen seni.
Mavi sular içeriye bulaştığında, mideyi bulandırır.
Sensizliğin yazdırıyor, sessizliğin parçalıyor!
Bakış kadar aziz,
Öpüş kadar sıcak,
Hasret kadar sızlatan bir duygu bu.
Özlemlerim dinmiyor hatıralarla.
Hatıralar güldürüyor anlık tebessümlerimi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!