Birini Kurtardım

Bir sabah, dünya sessizdi.
Gökyüzü yırtılmış gibiydi—
bir ip, bir nefes, bir karar arasıydı hayat.
Ben oradaydım.
Bir el uzattım,
ölümle yaşamın arasındaki o ince çizgiye.

Kendimden önce birini kurtardım.
Belki kendi yaralarımı susturmak içindi,
belki içimde hâlâ inanan bir parça vardı
ışığın, karanlığa üstün geleceğine.

Birini ölümden aldım,
ama kim bilir, belki o anda
ben de biraz öldüm onunla.

Gözlerindeki karanlıkta kendi geçmişimi gördüm;
bir ses dedi ki:
“Bu defa sen değil, o dönecek geri.”

Ve ben, hiç kimsenin görmediği o anın tanığı oldum,
bir kalbin yeniden atışına.
Belki kurtuluşu ben verdim,
ama aslında o anda
kendimi affetmeye başladım.