Birinci Şahıstan Şiiri - Ezgi Özsan

Neden insanların gözlerini es geçeriz ki?
Her şeyi şakımalarına rağmen?

Gün ve geceydi.
Ay ve yıldızdı.
Sonunda seni bıraktığım yerde,
Ufacık bir yel vardı,

Onun içinden geçtim sen,

Neyim o zaman, neyim öyleyse?
Büyük fedakarlıkların
Yuvası mı?

Ne geçişe gidesim, ne geleceğe varasım var,
Eskiden dizlerinize uzanırdım,
Şimdi yazılarımı göğsünüze basıyorum.
Dokunmayın bana.