Birinci Mektup Şiiri - Fatih Lâl Tuna

Biliyor musun?
senin artık bir alışkanlık olduğunu düşünüyorum iyiden iyiye.
Çünkü yokluğun giderek daha az acı veriyor.
Zor olmuyor mu? zor oluyor elbet;
hem beni bilirsin öyle güçlü biri değilim...
Ama alışıyorum sana alıştığım gibi yokluğuna..tekilleşiyorum;
daha az okuyor daha çok konuşuyorum kendimle.
Ve ayrıca birlikte izlediğimiz diziyi de terk ettim artık,izlemiyorum...
Neyi fark ettim biliyor musun?
ben tekilleştikçe mumlarım çoğullaşıyor
ben yalnızlaştıkça küllükteki sigaralarım artıyor...
Yani benim dışımda her şeyi çoğullaştırıyorum.
Senden öğrenmiştim yalnızlaştırmayı,
onu bile kendim dışımda uygulayamıyorum.
Sen bir buket yerine tek bir çiçeği,
bir çok mum yerine tek bir mumu severken
ve bana böyle öğretmişken;
öğrettiklerinden vazgeçiyorum...
Şaşırma! ben vazgeçmeyi senden öğrendim...
Vazgeçilmez olanın insanın bir tek ailesi olduğunu
elbet bilirdim de senin; bir hiç olabileceğin aklıma gelememişti...
Yalnız yürüyüşlere çıkıyorum mesela...
üstelik köpeklerden korkmama rağmen
bunu sık sık yapmaya çabalıyorum.
Artık daha uzun sürüyor geceler...
Belki düşünmekten belki de geç uyuduğumdan
oluyor bunlar ama ben hepsini sana bağlıyorum.
Ki bağlanmak senden sonra en son isteyeceğim şey olduğu halde.
Bir şair söylüyordu:
"unutamazsın çünkü unutmak için önce unutulmak gerekir diye".
Beni unuttuğunu düşünüyorum.
Artık klasik müzik dinlemiyorsan,
gecenin bir yarısı bir şairin tüm şiirlerini;
sırf başladığın işin sonunu getirmek için okumuyorsan,
aynalara daha az bakıp
evin camını flu bir ayna olarak kullanmıyorsan,
meyve tabakları hazırlamaktan vazgeçtiysen
unutmuş olabilirsin belki de beni.
Bunları sensiz de yapar ve unuturum diye de bilirsin;
haklı da olabilirsin üstüne üstelik...
Ne fark eder değil mi bu saatten sonra...

Unutulan sevgiliye...