Birinci Kurtuluş Gün Dönümü

Her gün kalbimin düşman işgalinden birinci kurtuluş gün dönümü
Senden geriye kalan ömrüme huzurlu bir başlangıç yapma fırsatı
Ölene kadar unutmak istiyorum bana hayatı dar eden gül yüzünü
Dünya var olalı hangi Âdemoğlu benim kadar sevmiş bir düşmanı

Zafer günümde çoluk çocuk çoktan sokaklara dökülmüş olmalıydı
Mahalledeki bütün camları süslemeliydi ay yıldızlı güzel bayraklar
Ne vardı sanki üçüncü sayfa haberleri iki çift satır da bize ayırsaydı
Radyoda televizyonda sabahlara kadar çalmalı en bahtiyar marşlar

Kutlamalara dair her şeyden vaz geçtim işin içinde bir bit yeniği var
Böylesine hayırlı bir akşamda utanmadan bayrakları yarıya çektiler
El birliğiyle beni bitirmeye ant içmiş ömrümde görmediğim insanlar
Sanki güdümlü bir silah gibi hep bir ağızdan seni benim için seçtiler

Bana sırtlarını dönmelerine bakılırsa kanaat önderleri sen olmalısın
Zaten yere dökülen gözyaşımın her damlasında senin parmağın var
Bir gün bile neşelenmek bize haramsa kimsenin güldüğü duyulmasın
Üzerine güneşin hiç doğmadığı günlere şahit olsun nankör sokaklar

Ben bu akşam yine senin yüzünden özgürlüğümden feragat ediyorum
Gel işgal etmeye bayıldığın kalbimde tozu dumana katarak at koştur
Milyon kez söylemekten bıkmış olsam bile ben seni delice seviyorum
Sen o sinsice sessizliğin içinden çıkıp düşmanlarımın ruhlarını coştur