Birinci Çoğul Şahıs Şiiri - Cihan Abdal

Tinimizde bir kesik
Kanar durur
Tanrı vergisi, eksiğiz.
Yanlış yarılarda tamlanma sancısı
Üçüncü tekil şahıslara adanmış
Gelgeç zamanlar

Cevizdik, dalında
Düştük, kırıldık
İkiye ayrıldık
Çok yuvarlandık yollarda
Acılardan geçtik
Acılarımız
Sırtımızda bavul çaresizliği

Yaralarımız vardı bizim
Eski savaşklardan kalma yaralar
İrini akardı, hatırladıkça
Hatırlamak, eski acıları giymek
Artık bedeni sana uymayan...
Zaman sürdük pansuman niyetine
Geçmedi

Yapboz tahtası olduk
Parçaları yolda kayıp.
Eksikler büyüdü
Gözümüz(de) arayışta
Kalabalık gelenle sığışamadık
Az gelenle, büyük boşluklar
Her giden bir parça götürdü
Azaldık

Ne çok bekledik!
Beklemeyi sevdik kimi zaman
Kavuşmaktan yüce...
Yollar yolcusuz, duraklar durgun
Hevesler aç, susuzdu.
Dimağımızda
Yorgun bir istasyon asabiyeti.

Sonra sen geldin (Erkek)
Sonra sen geldin. (Kadın)
Yokluğumun sesi
Bir artı bir eşittir bir
Matematik yanılıyormuş.
İki şiirin birleşiminden güzel bir şiir doğar mı?
Doğarmış.
Yaralarımız sağıldı
Birinci çoğul şahıs olmakmış çaresi.

Cihan Abdal, 13 Ocak 2020