Birimiz hepimiz içindik Şiiri - Yahya Bo ...

Göz yaşımin
Damlacıkları işte orada!
Islattı toprakları, taşları ağıdım.
Elime ayağıma batan dikenlerde, kurudu kanım
Damla, damla
Gül kurusu renginde.
Bir dağ vurdu başıma, birde sen
Birde dostum dediğim
Yanık yüzümde akan terim kurudu,
Feryat figan ederken
Topraklarında, derelerinde, çok acı hissettim son defa
Ok saplandı sırtıma
Arkamdan vuruldum...
Tahtım yıkılmış kaldım, taçı onlar aldı.
Silik bahtım insanlık dersini aldı
Kan dökülmeden kılıçlar kınında kaldı.
Hepimiz birimiz,birimiz hepimizdik hani?
Ne kadar mutlu geçmişti, çocukluğumuz
Azletmiş yürekler sevgiyi
Hükmü yok olmuş kardeşliğin
Boş yere lafügüzarf etmem,
Hayat bazı insana, beleşe yerleşir
Bazıları kazara hayata yerleşir.
Kara çullu kargalar düşer göklerden
Çamurda oynaşır
Oynaşır dil ile
Deli dolu anılar silinir zihnimde
Biter son bulur kardeşlik
Uzaklaşırım köyünden...
Ugultusuz karanlıktayım
Amma Velakin kırgınım
Yüreğimi yakar yenemediğim onurum...
Son bakışım köyüme
İçten sevmeleri gömdüm, çok derin bir yere.
Yerini baltalı, kılıçlı savaşlar aldı.
Dönülmesi imkansızı başardık
Canavar içimizi kemiriyor
Sevgi ırmaklarını hoyratça yutuyor.
Dikenli yollarını yeniden hatırladım
Aldandım biliyorum
Mecburdur!
Hıçkırıklara boğuldum,
Yaşamdaki yerin son dönemecinde
Bıçak döş ortasına saplandı
O yollardan, o sokaklardan, son kez geçerken
Hani birimiz hepimiz, hepimiz olacaktık.
Çıkar için mıhlandık nedense?
Tüm çocukluk umutlarım kül oldu
Şimdi yeni bir
Anlatılacak hikayem daha oldu...

Yahya bozkuş
30 Ağustos 2020
Küçük Afşar