Birikinti Şiiri - Yavuz Ergün

ey ses, ey yalnızlık,sen yorgun ayna
gülmek kurtarmıyor beni işte kırıl
dağılsın adım o uzun sonsuz sulara...

yazdığım yazgılar da bitecek bir gün
ey dağlar ırmakların geçilmezliği yenilginler
bırakıyorum kendimi işte upuzun
günlerin bu bitmez yorgun ıslaklığına...

biter diyordum bu karanlığı bu çocukların
ey adım ihtilallerim kalan ardımda
çekilip giden gür ırmakların suyu...

ne zaman başlasam aşk sandıkları korkum benim
her yerde adamların yüzümde aradıkları
ey siz yalnızlıklar köşelerde yenilginler
sizden bulaşık bu ıslık dudaklarıma...

gitmek bu işte eskimek güldüğüm sana
yıllar mı oldu bağırdığım duymadılar
bir kuş gelip konmuş eskiyen saçlarıma...

ve vermek istediğim yürek, yıllar yılı çocuklarla
aynalarda günlerin büyüttüğü yıkıntılar
bitecek elimde değil bu gökyüzleri de bir gün
ey dağlara doğru ırmakların azalan suyu ardımda...