Yokuş çıktıkça iniş özlemi ile yanıp tutuştun.
İnişe geçince çektin ayağını frenden.
Güya yokuş haksızlıktı...
Güya sen yokuşların insanı değildin.
Sana göre değildi.
Sen düzler istemiştin.
İnmek bayramdı, hakkındı.
Bir de gaza bastın, bir de kırdın direksiyonu.
Şarampoller, uçurumlar...
Yine haklıydın, çünkü çıktığın yokuşların öcünü almıştın.
Kayıt Tarihi : 20.4.2010 22:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!