Biriciklik Mertebesi… Şiiri - Yasemin Şe ...

Hepimiz “biricik” olduğumuzu zannederken başladık çoğalmaya.
Kaybolan ruhumuzun izlerini,
senin o naif dilinden dökülen ipuçlarında gördüğümüzden beri,
bir adım geriye gidemiyoruz…
O gün bu gündür bağımlın olduk, sensizliği düşünemiyoruz.

Hepimiz kapında aç köpekler gibi yalanıyoruz.
Belki bir gün birimizi seçer, tıka basa yüreğimizi doyurur
ve bu kayboluşumuzu sona erdirirsin diye uslu uslu bekleşiyoruz.

Eskiden paylaşamazdık seni, ölürdük kıskançlıktan ama şimdi
içimizden birisi ile fazlaca haşır neşir olduğunu görünce
en azından “yaşadığına” şükrediyoruz.

Hangimiz sorsak sana nerelere kaybolduğunu,
hep aynı bilindik cevabı savuracaksın… biliyoruz.
Cümle âlem saatlerimizi sana göre ayarladık.
Hangi saatte gelirsin, hangi dakikada geçersin,
kaç saat uyur ve kaç saat gezersin ezberledik.

Hani şu içinde kopan fırtınalar var ya…
İşte biz o derin sularda savrulup, boğulup, ölüp ölüp diriliyoruz.
Her kurtuluşumuz için tanrıdan önce, senin varlığına şükrediyoruz…
Anlayacağın bol bol günaha giriyoruz.

Biz ne zaman bu menzilin ikametçileri olduk ve
ne zamandan beri bedelini ödeyemeyen kiracılar gibi ürkekleştik bilmiyoruz.
Bizi diyarından kovmayasın diye,
terbiyeli maymunlar gibi ezberlerimizi yaşıyoruz.

İçlerinde en kıdemlisi benim ama elimden gelmiyor bir şey susuyorum.
O gencecik yüreklerin, senin uğruna deli deli çırpınışlarını,
derin bir üzüntü içinde seyrediyorum.
Açsam ağzımı kapıyı ilk önce bana gösterirsin biliyorum.
O yüzden ölümüne susuyorum…
Çünkü eğer “biricik” olmadığımı söylersen, dayanamam biliyorum…