Kimsenin sesi duyulmazken o ikisini tenime kazıdım.
Biri, akşam inerken bir ağacın yemişli dalı gibi sarktı içime
Diğeri söz büyücüsü, tanrıların katibi ve yeryüzünün tek keyifli acısı
Kanıt arıyordum hayatı yaşadığıma.
Ben sessizliği konuşuyordum.
Biri sessizliğe üşümeyi öğretiyordu
Diğeri aynaya bakmaya zorluyordu onu.
Bütün ölülerimi o şehre
..........
..........
Kayıt Tarihi : 6.5.2014 14:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
tebrikler
saygılar
sesine macellan biriktiriyordu kalyonlar
uzak görklü ve biraz da hınzır
@..
şair vesselam
TÜM YORUMLAR (8)