İçimdeki 'gözetleniyormuşum' hissini bir türlü engelleyemiyordum.
Oysaki evde yalnızdım. Dışarıya bakıyordum; ortalıkta tek bir canlı bile yoktu. Kışın doğalgaz çalışmaları için kazılıp daha hala asfaltlanmamış sokakta, rüzgârla uçuşan toprağın dışında bir şey görünmüyordu. Karşı panjurlar, kışın yorgunluğunu üzerlerinden atamamış gibi toz içindeydi. Yol kenarlarını ve bahçelerin dört bir köşesini yabanî otlar, dikenler bürümüştü. Yazlıkçılar hala gelmemişti ya, Ada kimsesizdi ve bu görüntüsüyle bana, eski kovboy filmlerindeki terk edilmiş kasabaları hatırlatıyordu.
Yine de Ada’nın bu halini seviyordum. İnsan böyle ortamlarda kendisiyle baş başa kalabiliyor, sessizliğin ve tek başınalığın tadına doyasıya varabiliyordu. Hem herkesin dönem dönem yalnız kalmaya ihtiyacı olduğu bir gerçek değil miydi? Kişinin kendi içine dönmesi; bazen yarınla ilgili planlar yapması, bazen de geçmişini ya da bugününü sorgulaması için buradan daha uygun bir yer olamazdı.
Tepeleri aşıp Karadeniz'den buralara kadar ulaşan keskin rüzgâr, mevsime göre oldukça serin esiyor; pencere aralıklarından bile girerek insanın içine işliyordu. Ada'lıların deyimiyle bu, yaz boyunca soluk aldıran, kışın ise göz yaşartan 'eşek poyrazı'ydı.
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
