Birgün Mutlaka Döneceksin 2

Bir eylül akşamıydı. Şehrin sokakları yağmurdan sırılsıklamdı. Evini kaybetmiş bir sokak kedisi gibi çaresizdim. Birden bütün bir şehir yabancılaşmıştı. Bir sokak lambasının altında öylece kalakalmıştım. İliklerime kadar ıslanmıştım ve üşüyordum. Telaş içinde yanımdan geçerken başını kaldırsan görecektin. Gidişini uzun uzun seyrettim. Kahverengi bir pardösü vardı üzerinde. Ayaklarında aynı renkten çizmeler. Saçların rüzgârdan darmadağınıktı ve ıslanmıştı eylül yağmurundan. Sen bilmesen de üşüyen bedenime garip bir sıcaklık, yalnızlıktan bunalan ruhuma garip bir aydınlık katmıştın.
Sonra hep o köşede beklemeye başladım. Sokak lambasının altında geleceğin umudunu hiç yitirmeden bekledim. Sen hep geldin. Yağmurla geldin, rüzgârla geldin, güneşle geldin. Her gelişinde ayrı bir heyecan, ayrı bir umut getirdin. Her gelişinde mutlaka konuşacağım diyordum. Seni uzaktan gördüğümde zihnimde onlarca sözcüğü yan yana sıralıyor, sen geldiğinde hepsini unutuyordum. Zavallı sözcükler birden buhar olup eylül akşamının ağır havasına karışıyordu.
Artık eskisi kadar yalnız değildim. Eskisi kadar umutsuz, eskisi kadar karamsar değildim. Odamın koyu yalnızlığında sen vardın. Adını bilmesem de, sesini hiç duymasam da her gece esrik sayıklamalarla sen doluyordun odama. Hayallerimin tek konuğu sendin. Düşüncelerimde bütün tuvallere seni çiziyor, bütün şiirleri senin için yazıyordum. Söylenmiş ve söylenecek bütün şarkıları sana adamıştım.