Gece soğuk. Ürküten bir karanlık sarıp sarmalıyor dört yanımı. Sessizliğin ruhumda çıkardığı gürültüyü dinliyorum. Kapana sıkışmış küçük bir farenin son çırpınışları gibi tüm hayallerimin yavaş yavaş yok olmaya başlayışını seyrediyorum. Oysa ne güzel hayaller kurmuştum yarınlar için.
Gidişin bu kadar da apansız olmamalıydı. Gelişin de apansız olmuştu ya. Sen severdin bu tür muziplikleri. Hiç beklenmediğin bir anda, hiç beklenmediğin bir yerde çıkıp gelirdin. Son tren perondan ayrılmaya başladığında, istasyonda gözü yaşlı bekleşen kalabalığın arasından çıkar bir sevinç olurdun. Bazen küstüğünü sanırdım. Seni kıracak bir tek sözcük çıkmazdı ağzımdan, ama yine de durup dururken bakışların birden değişir, bir bulutun ardından bakar gibi bakardın. O zaman içimde fırtınalar kopardı. Söylenmesi gereken bütün tatlı sözleri bir bir aramaya başlardım. Nedendir bilinmez, zihnimin birden bire boşaldığını, kelimelerin daha dudağıma gelmeden ağzımda eriyip yok olduğunu hissederdim. İşte o an belli belirsiz bir çaresizlikte kıvranırdım. O an hiç yaşamadığım korkularla yüzleşmeye başlardım. Ya seni kaybedersem. Düşünmesi bile insana dayanılmaz işkenceler çektiren bu kaybetme korkusu çok zaman bedenimi saran soğuk bir ter olurdu. İçine düştüğüm bu anafordan çıkartıp alan yine sen olurdun. Elimi avuçlarının içine alır yavaşça okşardın. Ürkek ve üşümüş bir serçe yavrusunu okşar gibi. O an içime tatlı sarhoşluklar dolar ve kendim olurdum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta