Birgün Şiiri - Mahmut Karahan

Birgün yalniz kalirsan hayatta
Korkma
Düştüğün kuytu
Icindeki boşluktur
Üşütürse yalnızlık
Yüzünü güneşe dön
Isitir seni
Keşkeler pişmanligin ötesine gecer
Özlemektir bu aslinda unutma
Gurur kulagina asili bir küpeyse
Süslüyorsa seni
Zamani rüzğara birak savurur
Gecmişin azabini
Rahatlatir seni
Kaldirimda ayagini bastigin
Bir son bahar yapraginin sesi
Kurumuşluğu dalindan kopmaktan
Yalnizlik koca bir çinardir
İçine kazırsin yasanmişligi
Guzeldir aslinda
Düşünsene seni kim uzebilir
Senden baska
Daralirsan sessizlikten
Kuşlarla konus
Bir seher vakti
Çogu bilmez kuş dilini
Kim duymak isterki sabahin altisinda bülbül sesini
Etrafindaki kalabaliga aldanma
Hepsi cekilir
Bencilligin gel gitidir
Gel gitler olmazsa oluşurmu yalnizlik
Önce sesler cekilir
Gözlerin kalabalikta sesiz bir filimmi oynar
Yabancidir aslinda
insanin dogasina yalnizlik
Alt yazi gecer duygularin issizligindan
Bir gerçek varki
İnsan kendi yalnizligini
Tek başina yaşar