Nurgül'e Hasret Şiiri - Emin Cebe

Çiçek gibi açtın, kokmadın.
Kara kış geçti, geldi bahar.
Bir kere koynuna sokmadın.
Dudaktan öpmesem ne çıkar! ..

Kaç taze bahar yaşadın can?
Sen otuz sekiz bahara yan!
Bir ömürdür geçen, dayan!
Ölüm kara toprağa tıkar

Ey suda batmaz, odda yanmaz!
Benimle aynı renge boyanmaz!
Hazıra dünyalar dayanmaz.
Yüzünü teneşirde su yıkar.

Emmeye, gömmeye yaramaz!
Kanayan yaramı saramaz
Dişe gelmez, işe yaramaz
Fettan, hain ve sen zalim yar!

Kan, can olup içime aktın.
Boynuma da bir tasma taktın
Canımı yaktın, beni yaktın
Bir gün Allah’ta seni yakar.

Gün döndü, mevsimler döndü;
Gel gör her şey aslına döndü
Sen dönmedin, arzular söndü
Bir gün deli gönül de bıkar.

Atla eşeğin katırı var;
Kasabın da kör satırı var;
Malın mülkün çok hatırı var;
Hatıra binaen sevmek var.

“Zorla güzellik olmaz” derler.
“Gönül tutar Güneş solmaz” derler
“Saçını başını Yolmaz” derler.
“Dizini döven anne” yanar.

Gün uzadı, gece kısaldı
Denizden deryalara saldı
Alamadım, muradım kaldı.
Mahşere kalsa, ne yazar

Emin’im Nurgül’e hasret;
Bülbül kızıl bir güle hasret;
Saçların beyaz tüle hasret;
Bir gün belki de ahım tutar.

Emin CEBE

21 Haziran 2010, Balgat /Ankara.