Bire Sekiz Kala Şiiri - Atakan Özçelik

Seni en iyi ben tanırım;
Çünkü sana her acıdan baktım.
Sen beni bahçelerinde öldürürken;
Ben saçlarına papatyalar taktım.
Şimdi kötülük mü kurtaracak seni,
Mert elinden.
Kaderimi izliyorken;
Saçının her telinden,
Yüzüne gülemezdim
Ağlamışken içim kan.
Nasıl bir umutsun, görmelisin
Kalmamışken hiç imkan.
Hiç bir şey yok sana aşk kadar
Zerafet katan.
Gülümse!
Gülüşün ruhuma rehavet katar.
Hayatı takip etmek izinden,
Gülümse! Baharlar açar filizinden,
Gel, yak, yık parçala üzüntümü.
Gülümse! Yapraklarına kavuşur güzün tümü.
Zikredemezken adını, son üç mevsim,
Günün yirmi dört saati, on üç mevsim
Sana hayran kalır,
Kendini bitirmek için nefsim.
Bir kuralın daha kaldı mı karakterinde;
Ödün vermeyecek.
Ebedi yerin benim, sevgilim;
Seni toprak da kabullenmeyecek.
Tüm bunlara rağmen sana hayranlığım,
En mutlu sabahım, çocukluğum, bayramlığım
Senindim, kendimi görmüyorken içinde
Bu hata senin değil, kalbinin saydamlığı.