Alıp başını giderken hayat
direnmek boştur bu akışa.
Bende öylesine yürüdüm
uydum kök veren yaşanmışlıklara
bezginlikle.
Ve bir aşk tanıdım hüzünle karışık
içimde filizlendi canımı acıtarak.
Sen gelmeden görünmüyordu artık güneş
ve adım adım karanlık
ertelenmeyen.
Ömürde bir kez görüyoruz güneşi
aşk ise kök veriyor birdenbire...
Kayıt Tarihi : 2.8.2018 00:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!