Birdenbire Şiiri - İzzettin Kanat

Değişiverdi dünyam, şaşırdım kaldım işte
Sefa geldin dediler, ağladım birdenbire
Kaç ay geçti aradan, yaşayıp geldim işte
Haydi, haydi okula, dediler birdenbire

İlk defa fark etmiştim, gün doğup, gün battığın
Neden? Neden? Diyerek, sormuştum birdenbire
Oku, çalış, adam ol, diye öğüt verdiler
Birkaç diploma birden, verdiler birdenbire

Etiket varmış diye, işe yerleştirdiler
Evlenmişiz, yavrular seslendi birdenbire
Yaşlı, genci, birçoğu, kayboldu etrafımdan
Emekliliğim gelmiş, şaşırdım birdenbire

Varlık, yokluk birleşip, bir oldu şu âlemde
Güzel, çirkin kalmadı, “hoş” oldu birdenbire
Rütbe, makam, toz duman,’’ er’’ oldu bu âlemde
Çıkınca o Azrail, karşıma birdenbire

O kadar dünya malım, onlarda terk ettiler
Yaka paça eyleyip, soydular birdenbire
Koydular bir çukura, gittiler tüm sevenler
Bir gelip, bir gitmiştim, anladım birdenbire

Eğer akıllı isem, en büyük akıl budur
Kendimi çok yalınız, bulmuştum birdenbire
Münker, Nekir hazırmış, başımda dikildiler
Sual, sual içinde, tükendim birdenbire

İzzettin’e bir sorun ”Ne oldu sana böyle? ”
Veremez cevabını, tutulur birdenbire
Bir göz kırpması kadar, uğramıştı dünyaya
Mahşerde rabbi ile yüzleşti birdenbire.