Suskun yağmurlu İstanbul gecesinde;
Dar sokak aralarının uzayan kaldırımlarında, gölgesi düşen yalnızlığımla dolaşırken!
Düş düşkünü kalbimle; duygularımın peşinden gidiyorum...
Sözcüklerin içinde, çözmediğim düşüncemle tartışıyordum.
Sensizliğe takılı kaldığımdan beri; sırdaşım olmuş satırlarımla başbaşa dertleşmek için döndüm..Sürgün sarayım olan evime!
Islanmış bedenimi ısıtmak için soyundum... O an! çırılçıplak bedenimi saran; ruhunla rastlaştım.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
