Birden! ! ! Şiiri - Şeref Yıldırım

dalgaların sesi kıyıları yalarken,
düşüncelerle beslenen adam; huzursuz
sönmüş bir balonun nefessizliğinde,
batıp çıkıyor denizin maviliklerine

şarabından bir yudum çekip, yine daldı gitti çok uzaklara
yüreğinde alev alev yanan sevgisizliğin, yalnızlığın anaforunda,
gözleri kusuyor, fırtınalı yağmurları getiriyordu alabildiğine
bir çınar devrilmişti, ormanların derinlerinde, öfkeli

kızıyordu canlı ne gördüyse, keşke keşke diyordu,
bir taş olsaydım, yada toprak, o zaman üzülmezdim
üzerimde yürüyenlere, fırlatıp atanlara, tükürenlere
aldırmazdım gülenlere, ağlayanlara,mutsuzluklara….

kumlar çok sıcaktı, deniz soğuk, dalgalar yüksek
koştu… koştu… deliler gibi, sahil boyunca,
bir şeyler arıyordu sanki? ? çıldırmış gibiydi…
yere yattı saatlerce bakışları gökyüzünde takıldı kaldı…

birden! ! !

kendini gördü, bulutlar arasından bakan o güzel gözlerde
gülümsüyordu ona, ben yaşamım.. ben senim..sen bensin
öyleki;
çağırıyordu, çekiyordu onu yanına
tek yürek, uçuyorlardı birlikte kuşlar gibi özgür…
artık sorunlar yoktu..yorulmak yoktu
mutsuzluklar, acılar, hayaller, yalnızlıklar yoktu
uçuyorlardı yükseklere ….daha yükseklere…

14.12.2006