Birde Ben Kaldık Şiiri - Sezai Efiloğlu 2

Bazen yetim öksüz kalbin hecesi
Aydınlığa kulaç atar gecesi
Sessiz sessiz göçüp gider nicesi
Bir Yusuf,bir kuyu,birde ben kaldık!.

Bazılarının kâbri bile olmaz,
Yüreklere medfûn olanlar solmaz.
Sular akar gidenin yeri dolmaz
Bir mevtâ bir mezâr birde ben kaldık.

Gözleri döndürdük kanlı ırmağa
Nefes aldırmadık dalda yaprağa
Mecnûnu Ferhatı gömdük toprağa
Bir kerem bir aslı birde ben kaldık.

Bazen ölçüsüzüm bazen metresiz
Bazen ölüyorum üstüm setresiz
Düşerim gözlerden kanlı katresiz
Bir mecnûnla bir çöl birde ben kaldık.

Kuyuları verdim ateşten nâr'a
Çölleri yandırdım düşürdüm zâr'a
Ferhatı inlettim bağlayıp dâr'a
Bir şirin bir zahmet birde ben kaldık.

Kitaplara sığmaz oldu hikâyem
Mevlânın irâdesinde himâyem
Sezâi fikretmez akl-ı emmârem
Bir S.efil bir kefil birde ben kaldım.