Birdânem! Şiiri - Halil Hasoğlu

BİRDÂNEM!

Sen gideli ocağım hiç tütmüyor.
Behçemde bir baykuş bile ötmüyor.
Ayrılığa artık gücüm yetmiyor.
Boynu bükük garip kaldım birdânem!

Tanyerini kara durman bürüyor.
Üzüntümden diz bağlarım çürüyor.
Yüreğimde yağ kalmayıp eriyor.
Kuru kemik ceset oldum birdânem!

Yokluğunda sam yelleri esiyor.
Kara bâhtım tâlihime küsüyor.
Kuşlar mâtem tutmuş artık susuyor.
Yokluğunda mevsimler güz birdânem!

Boğazımdan iki lokma geçmiyor.
Kelebekler kanat gerip uçmuyor.
Mehtâp yorgun parlak nûrun saçmıyor.
Yokluğunda hazan geldi birdânem!

Teselliyle acılarım dinmiyor.
Merhem sürdüm yaralarım onmuyor.
Pınarlarla yüreciğim kanmıyor.
Deryâlara doymaz oldum birdânem!

Bedenimde kıyametler kopuyor.
Kalbim aşka secde etmiş tapıyor.
Kara toprak gökyüzünü öpüyor.
Bense sana hasretim bak birdânem!

Heyecânım doruklara ulaştı.
Ağzım dilim birbirine dolaştı.
Şeytan geldi olur olmaz dalaştı.
Yokluğunda deli oldum birdânem!

Sazlar kırgın için için inlemez.
Kulaklarım dediğimi dinlemez.
Ne söylesem hırçın gönlüm anlamaz.
Yokluğunda çâresizim birdânem!

Kör talihim allı pullu çıkmadı.
Kederliyim dostlar bile bakmadı.
Gözlerimden iki damla akmadı.
Bin ölümler yaşıyorum birdânem!

Konuşamam; dilim suskun, lâl oldu.
Bedenimden kan çekildi hâl oldu.
Candamarım kupkuru bir dal oldu.
Ecelimi bekliyorum birdânem!

Kederli/21.09.2005(19.02.1990)
kederli© Bu şiirin her türlü telif hakkı, kederli maslahı ile yazana aittir.