Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Her acı insana bir şeyler aynı zamanda insandan bazı şeyleri alır eskisi gibi olmak çok zordur çok kere Etkileyici ydi yüreğine sağlık
Neriman sairim
Zaman her şeyin ilacı derler ya ...
İnsana daha iyi görebilme, izleye bilme, daha iyi tahlil yapabilme ve düşünme fırsatı sunar insana...
Yürek çok güçlüdür, yeter ki onun gücüne inanılsın ve yeter ki onun kudretine güvenilsin... O kainatı içine sığdıracak kadar büyük ve sahibine köprü olacak kadar kuvvetlidir...
Dilerim ki yürek sesiniz, dualarınız istediğinizce olur...
Güzel şiirinizi Kutluyorum Neriman Hanım...
Saygılarımla
Dua ve zaman...Şifasıdır kalbin...
Yanımızda, etrafımızda yüreğiyle var olanlar var olsun yeter..Yapmacıklar uzak dursun..
İç dökümlü şiirinizi tebrik ederim Neriman Hanım...
Saygı ve selamlarimla...
Zaman hep iyi gelir en azından durumu iyi tahlil açısından. Mantık ,akıl duyguların önündeyse ancak ders alınmış sayılır..değilse duygular alır götürür yine aynı yerlere..
başarılı bir çalışma, çok beğendim..kutlarım Neriman hanım..
"Ben sadece yüreğimin gücüne inananları istiyorum"... tebrik ederim.
Ey zaman
Avut beni ne olur
Sessizliğimi anla
Ruhumu inciten içsel eleştirimden beni kurtar
Oysa
Oysa ben saf inci beraklığındayken
Arındır duanın gücüyle
Yine beni bana bırakma
Beni de affettiğin o zaman en bahtiyar kul olacağım
Alışmak istemiyorum hoyrat yüreklere
Sevmek istemiyorum irademe müdahale edeni
Hayatımda istemiyorum özgür irademe ket vuranı
İstemiyorum
Ben sadece yüreğimin gücüne inananları istiyorum............//Benim hayata bakış açım; Yüce Allah, her bir kuluna ayrı ayrı
özellikler ihtiva eden,kimine güllük gülüstanlık,çilesiz dertsiz,kimine inişli çıkışlı,kah mutlu kah mutsuz,engebeli virajlı,kimine de doğuşundan ölümüne kadar çileyle geçen dikenli,çakıllı,hep tahlikelerle,acılarla dolu bir yaşam yolu nasip eder..
Benim naçizane görüşüm;bize düşen hayatın gerçeklerini her zaman göz önünde bulundurup,isyankar olmamak,tıpkı değerli şairenin gönlünden geçen duyguları gibi,Rabbimize yakararak o anki düştüğümüz zor durumlardan önümüze çıkan engellerden,kötü insanların şerlerinden arındırmasını niyaz etmek,yüreğimizi o ihlaslı duygularla ferah tutabilmek diye düşünüyorum..Hayatınızda her şeyin gönlünüzce olmasını diliyor,duygu yüklü etkileyici şiirnizi ve değerli şahsınızı yürekten kutluyorum..
Alışmak istemiyorum hoyrat yüreklere
Sevmek istemiyorum irademe müdahale edeni
Hayatımda istemiyorum özgür irademe ket vuranı
İstemiyorum
Ben sadece yüreğimin gücüne inananları istiyorum
irade ve özgürlük insanı insan yapan en değerli değerlerden güzel bir şiir, kutluyorum
İlaçtır bazen..
Bazen yıpratan, geri dönülmez dertlerin içine salan..
Zaman bu..
Gelir, geçer...
Alır gider..
Ya da bırakır kendi haline..
İradenin gücünü yücelten şiirinizi ve sizi kutlarım Neriman Hanım.
Serbestte nitelikli bir uğraş.
Dize yapılandırmalarında başarı var.Odak konu ve işlenişi özgün...
Başarılar dilerim.
Nicelerine.Erdemle.
Teması çok özgün olmuş gerçekten tebrikler Neriman ablacım
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta