Biraz Sevgi Şiiri - Muhammed Acar

Büyüdükçe başka bir dünyanın çocukları oluyoruz. Aynı dünyanın yaşayanlarıyız ama ayrı düşüncelerin, ayrı telaşların içinde yitip gidiyoruz. Farklı beklenti ve hayallerimiz oluşmaya başlıyor. Sürekli büyümek isteyen bir çocukken bir zamanlar, küçülmek isteyen büyüklere dönüyoruz sonraları. Elimizden kayıp giden ömrü, en kıymetli sermayemiz olan zamanı nasılda hoyratça savurduğumuzun farkına varıyoruz pişmanlıkla...

Öyle ki büyümek bazen insanın canını acıtabiliyor, yaralayan birşeye dönüşüyor. Yeniden çocuk olsam diyoruz iç geçirerek. Ama o zamanda büyümek isteyecektik değil mi? Aslında bir çocuğun büyümek istemesi ve bir yetişkinin küçülmeye çalışması dünya hayatının acımasız çarklarının bizi nasıl öğüttüğünü, an gibi geçen yılların ne kadar kıymetsiz olduğunu anlatıyor bize. Zamanı kıymetli yapacak olanın, söze "iyi ki" ile başlayabileceğimiz anılarımızın çokluğuyla ilgili olduğunu anlayamıyoruz çoğu kez...

Büyüdükçe ölümden değil de yaşamın kendisinden korktuğumuzu, sahibi olmadıklarımıza sahip olamayacamızdan değil, sahip olduktan sonra kaybedeceğimizden korktuğumuzu anlıyoruz şimdi. Gerçek bir hayatın içini sahteliklerle doldurduğumuzu, maskelerimizi çıkarmaktan değil maske takmaktan utanmamız gerektiğini anlıyoruz. Ve anlıyoruz, özünü kaybetmiş bir insanın et ve kemik torbasından ibaret olduğunu, bize lutfedilen en büyük hediyenin gönül olduğunu ve onu "insan" olabilmek için kullanmamız gerektiğini...

Unutmayalım ki, herşeyi hiçbir şey yapacak tek şey sevgisizliktir. Herşeyin giderek maddeleştiği bir dünyada biraz olsun sevgiye açalım kalbimizi ve güneş gibi aydınlık saçalım etrafımıza... Hadi! ...