Biraz Ölüm 13 Şiiri - Şükrü Özmen

Önümde uzanan karanlık göğe
Hızla ve iştahla koşup
Yağmura direnip ışığı yok sayıp geldim
Adımın adınla verildiği bu şehre
Ve yine

Adınla başlıyorum huzuruna
Gözyaşlarımı dökerek hızın içine
Sesimi hüznün kuyularına gömerek
Varlığının büyük görüngülerine baka baka
Adını ana ana
Işıya ışıya
Karara karara
Geldim
Güz geçmiş bahar bitmiş kış gitmiş
Ama yazı da yoktu yolun

Arkamda grilikleri bırakıp
Bin yıllık umutları bırakıp
Kalbimi bir beton kütlesine bırakıp
Kaçarcasına karalığıdan anın
Geldim ve diz çöktüm
Adımın adınla verildiği
Bu hüzün sunağına

Yaşamanın kalbimi giderek erittiği
Gülüşlerimin kınında bir kılıç gibi paslandığı
Aşkın bir arkaik söylence olarak zihnimde dolaştığı doğrudur .

Üstümden silkip hayat tozunu
Geldim
Biraz ölmek biraz gülmek belki
Ve çokça anne için

Adımın adınla okunduğu
Bu kısa bu küçük
Bu sığ limana..

Gördüğüm her şey sensin artık
Bildiğim her şey sen
Yüzümde incecik rüzgarın gezer

Sesimi unuturum
senin şarkılarınla

İçime tıka basa dolan yaşamak ağrısını
Seninle bastırırım aklımın arkalarına

Sen bana gökler
Sesler ışıklar
Sular ve sevda sözleri

Sen bana güneş
Ay ve yıldız
Gece ve bulut

Sen bana uykusuzluk ve dirlik
Huzur ve itiraz
Direnmek ve ağlayışlar
Direnmek ve ağlayışlar
Direnmek ve ağlayışlar verdin

Direnmek ve ağlayışlar..

@..

Yirmi3hazirAN2bin20b1r

Zile