Biraz ikimiz Şiiri - Zümrüdü Anka

Nerede olduğunu ve ne hissettiğini,
Gözlerinin içindeki bebeğin karalığından anlatırsın aslında.
Gözlerine çektiğin sürmeden değil,
Giydiğin kıyafetin bulunduğun ortama uymamasından değil.
Acı çoğunlukla içinde yaşanır,
Dışarı vurması volkanın lavlarını püskürtmesinin verdiği kor gibi yakar etrafı.
Diyorum ya ışte geçenlerde fark ettim bilinç altımıza yerleştirilen yadırgama hissini.
Acının olduğu yerde istersin ki ;
Yüzde o acıyı görüp sana işlemesine izin vermek .
Acının üzerine makyaj vurulmaz ışte ben o gün anladım.
Acının bir renginin olmadığını ama buna bizim bir renk, bir kıyafet bir göz yaşı bir kefen giydirdiğimizi.
Acının rengi siyahtır desem o zaman kefenin rengi beyaz mıdır?
Hiç siyah kefen görmedim ,
Beyaz bir acı ise;tatmadım.
Benim acım grileşti!
Acının siyahına kefenin beyazı karıştı. Mutluluğumun içine ise ;yokluğunun acısı. Göremeyeceklerinin,hissedemeyeceğin duyguların arasına sıkışıp kaldım.
Bazen sen gibi yaşıyor sen gibi mutlu olmaya çalışıyormuşum
yani aslında bunu tam anlamıyla yapmalıymışım
Seni,senin düşüncelerini yani kısacası sen gibi davranmalıymışım unutulma diye
Insanlara verdiğin his seni tanıyan son kişi ölene dek hatırlansın diye.
Var olsaydın hala bizimle olsaydın dememek için belkide.
Nefes almaksa yaşamak kuruyan dalın, biri gelip kırana kadar beklemesi gibi benim yaşamam.
Demem o ki ben yine seninle varım ve var olacağım.
Kuruyan dal kopup toprağa değene kadar,
Toprağın onu kendi içine katıp karıştırmasına kadar,
Belki,belki bir ümit filizlenirim yine toprakla bütünleşinçe ,
Başka bahar da başka bir dünyada var olurda nefes almaya başlarım yine.
Topraktan göğe yükselirim.
Bir rüzgarla oradan çıkar yağmur olur da gelir yüreğine damlarım ılık ılık ,
Başka bir zamandaki agacının gövdesinde dolanan tırtıl olur da sonrasında kozasından çıkan rengarenk kelebek olurum yine toprağa karışıp gelir seni bulurum.