Birazdan gideceksin sevgili. Doğup büyüdüğümüz şehrimizden, rüyalarımızın gizli bahçesinden koparacaksın kendini. Birazdan güneş bir başka batacak oralarda; Biraz hüzünlü, buruk, küskün bir çocuk gibi. Yollara kucak açacaksın ve çok uzaklara gideceksin. Beni beklediğin şehrimizden, evimizden, günahlarımızın tek şahidi duvarlarımızdan arındıracaksın bedenini. Kutsayacaksın ruhunu bir keşiş gibi uzayan yollar boyunca. Alıp götürecek seni bir otobüs camı ve sonra anılarını, sevdalarını geride bırakarak azat edecek düşüncelerini. O otobüs camının garantisinde kalacak gözlerindeki ışık ve yol boyu direkleri sayacaksın uyuyabilmek için. Beni anacaksın. Geçirdiğimiz soğuk kış gecelerini, şehrimizi, sokaklarını, o sıcacık evimizi, yatağımızı, kahkahalarımızın, kavgalarımızın sindiği beyaz duvarlarımızı... Ve inceden tadacaksın yüreğinde, geçen zamanın lezzetini, güzelliklerini, unutulmazlıklarını...
Evet birazdan gideceksin. Yapayalnız bırakacaksın şehrimizi. Beklemeyeceksin artık beni yollarında. Evimizin beyaz boyalı ahşap pencerelerinde. Evimiz sessizliğe, sensizliğe bürünecek. Çiçeklerimiz kuruyacak. Eşyalar yas tutacak yokluğuna. Her şey ama her şey seni çok özleyecek. Özleneceksin...
Yine sevgimiz yollara düşecek birazdan ve ben olmaktan çok korktuğum yerde olacağım. Bedeninden ve şehrimizden çok uzaklarda...
Gittiğin ve kalacağın yer hiç hoşuna gitmeyecek belki. Belki de hemen dönmek isteyeceksin arkanda bıraktığın gözü yaşlı şehre. Ama tüm isteklerin kursağında düğüm düğüm kalacak. Dönemeyeceksin. Sıkılıp bunalacaksın oralarda. Aradıkların, düşlediklerin oralarda hiç olmayacak belki de; ama sen bunun farkına geç varacaksın. Mesela ben olmayacağım. O sokaklarda sevdamız çocuklarla koşup oynayamayacak gönül bahçemizde ve bu yüzden için hep burkulacak, acıyacaksın...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta