Biraz daha ben.. Şiiri - Şevki Gönüllü

yalnızlığa o kadar alıştım ki;
başkasıyla olma fikri, istediğim fakat garipsediğim bir durum oldu.
tek ve özel birisiyle birşeyler yapmak,
birbaşkası için mumlarla donatmak odayı,
bir başka kadehe daha doldurmak şarabı..
olasılığı yüksek, gerçekleşmesi tedirgin edici.
acaba bu mu normal?
insanın kensiyle olması
-kendisi olması-
paylaşamaması anını
tek başına dolaşması sokaklarda..
hüzün tek yoldaşım mı?
ya da yoldaş ne? ?
belki de; küçük bir hareketinle insanların sana sırt çevirdiği bir dünyada
en acıklısı bu!

biraz müzik,
biraz şarap,
biraz ben,
sonra
biraz daha ben..
sustukça konuştum sanki
yine bu yıldızsız, bol yağmurlu gecenin ortasında
peki;
biraz ben
biraz daha ben..?