Biraz da Aldanmak Şiiri - Harun Alphan

Bir sessizlik var içimde,
Adını kimse koyamadı.
Konuşsam eksileceğim,
Susunca tükeneceğim.

Ne konuşacak kimsemiz var artık,
Ne duyacak bir tanrı.
Yağmur da sevmiyor bizi,
Hep karşı kaldırıma yağıyor.

“Bir sigaran var mı?” dedim.
“Sen içmezdin,” dedi.
Doğru.
Ama bu gece
Bir şey yakmak lazım,
İçim çok üşüyor.

Bu şehir garip bir yer;
Ne gitsen özlüyor,
Ne kalsan anlıyor.
Her köşesi ayrı telaş,
Her yüzü aynı yorgunluk.

Ben artık rüzgârda yürür gibi yürüyorum,
Ne gideceğim yeri biliyorum
Ne döneceğim evi.
Yine de gülümsüyorum,
Ne de olsa yaşamak
Biraz da aldanmak değil mi?