Kararıyor yer yüzü, çatlamış dudakların çığlıkları enkazı dile getiriyor.
Suyu kesiliyor ruhun, dalkavuk düşünceler yağmalıyor beton yığıntılarını.
Korkular gecelerden daha büyük ve daha karanlık,
Toprak kokusu ilk defa kendisi gibi kokmuyor artık,
Ölmüş insanların teşhisinde tekrardan ölüyor insan.
Şu ses kalabalığı gökyüzünü yırtarak yükseliyor.
Ağlayan anneler, biten hayatlar, kahrolmuş insanlık.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta