Biraz biz korkmalıyız Şiiri - Hanbeli Erçin

Kararıyor yer yüzü, çatlamış dudakların çığlıkları enkazı dile getiriyor.
Suyu kesiliyor ruhun, dalkavuk düşünceler yağmalıyor beton yığıntılarını.
Korkular gecelerden daha büyük ve daha karanlık,
Toprak kokusu ilk defa kendisi gibi kokmuyor artık,
Ölmüş insanların teşhisinde tekrardan ölüyor insan.
Şu ses kalabalığı gökyüzünü yırtarak yükseliyor.
Ağlayan anneler, biten hayatlar, kahrolmuş insanlık.
Uykuyu haram biliyoruz, boğazımda tozdan çok ölüm var.
Ölümden çok ne var bu günlerde?
Bu günlerde aynı mezarda babalar ve oğullar,
Anneler ve kızlar.
Nişanlısına ağlayan, babasına tekrardan ölen evlatlar, evlatları kayıp anneler.
Sayamam gerçi hepsini,
Enkazın dili mi var? Yoksa çığlık mı atıyor beton parçaları.
Korkular, korkular, kırk asırdan kalma tozlu raflar,
Arası bozuk insanların aynı mezarda yer alması.
Kemiği geçen acılar, bıcak dolusu kesikler.
Ne olur beni de gömün açılan herhangi bir mezara.
Beni uzak tutmayın, beni tekrardan gömün.