Biraz Ben Dumansız Ateşten Şiiri - Merve ...

- Gökyüzüne bak , eminim sana alkolden daha iyi gelecek. Eminim yazacak harika şeyler bulacaksın.

Gökyüzüne baktım bugün. Şansıma şehrimin göğü bile asi. Kızıla boyamıştı dudaklarını ve kaşları kara bulut. Kim bilir Tanrı katında neler oluyordu. Yazdırmadı, ne yer ne gök. Bir kibrit çaktılar bu gün önümde,kısacık belki bir saniye belki bir kaç salise. Alevin dans ettiğini gördüğümde havayla,sen geldin aklıma. Çıktığından değil de geldin işte. Ona yazıyorum bugün .

Delice düştü aklıma, seni ilk tanıdığımda günlüğüme yazdığım cümle;

- Gelirsen , saçlarımla yıkarım yüzünü.

Manasız belki ve belki imkansız. Edebi bütün terimleri yan yana kullanmak ve her birinden ayrı ayrı binlerce şey anla istiyorum. Ben boşluk kullanmadan yazayım sen nefes alarak oku ya da ben sayfayı boş bırakayım sen nefessiz kal bakınca.

İçimde derin yarıklar.

Derim parça parça.

Hiç bir kelimeyi yanındakine muhtaç etmeden fütursuz bir savurganlıkla ben deniz Yazar. Ve bunlardan anlam çıkartma sorumluluğunu yüklediğim sen Yakan.

Umutla bir derdin mi var ?

Gün geçtikçe bağlanıyor insanlar , umut etmeyen hor görülüyor ve kırılıyor kalemleri,

Umut bir ekmek , bir su, bir nefes gibi.

Yıkıldığında , edeni toplayacak kimse kalmasın diye herkes umut etmeli ! Pehh.

Yazdıklarımdan hiç bir şey anlamayacaksın biliyorum.

Kimse anlamayacak. Anlayacak biri bile olsaydı yazmazdım zaten.

Her kulvardan hayatla savaşan bir kadının belirli bir konusu olabilir mi yazmak için ?

Hangi konu diğerinden daha önemli ?

Yaşadığım derin lanetler mi ?

İnanmadığım her şeyin tek tek başıma gelmesi mi ?

Parayla olan kavgam mı ?

Gururum mu ?

Aşkı tanımayıp seninle tanışmam mı ?

Şimdi ben buraya , içimin lavlarla kaplı olduğunu yazsam kim inanacak?

Şimdi ben buraya , tek bedende kaç kişi olduğumuzu yazsam kim inanacak ?

İnsanlar inanacakları şeyleri okumak istiyorlar ve ben seni anlatmaktan bu yüzden vazgeçtim çünkü,

Çünkü,

Kazanacağım savaşlara inanmalılar,inanmalıyım.

Ve ben seninle olan savaşımı, savaş başladığında kaybettim.

Aynı yerden baktığımda bile gördüklerini göremediğim insanların içinde , bu yalnızlığım bu inançsızlığım ve bu aitsizliğimle, senin sesinin bile asimile etmesi beni ve benim kendimi sevme ihtimalimin ne demek olduğunu tahmin edebilmen için sana içimde ki şeyden bir parça göstermem gerekirdi. Yapamadım.

Deliliğimin boyutunun ne denli olduğunu bilseydin,

Giderdin.

Hoş, gelmedin de o başka mevzu...

Yazmaya başladıktan sonra tekrardan, fark ettim de konu sen değilmişsin.
Sen kapıyı aralamışsın ben yine söküp atmışım menteşeleri. Bir teşekkürü borç bildim sana lakin etmeyeceğim.

Bir hikayem yok sanıyordum.

Benim bir romanım varmış.

Azil'in dehalığıyla deliliği arasında ki ince çizgi de neymiş.

Mira'nın yarısı çamur yarısı dumansız ateşmiş !