Demir attım bitmeyen yanlızlığıma sensiz geçen yıllarıma geride ne varsa...
Sessizce gidiyorum aynı şehirlerde olmıcaz bir selamımız bile düşmicek birbirimize...
Herşeyi yakıp yıkıp gidiyorum içimde ne varsa söküp attım en derinliklere gömdüm...
Ne garip dimi vazgeçemem sandın sensiz yapamam yaşayamam sandın....
Sen kalbimi kırmaktan beni yok saymaktan inciltmekten hiç korkmadın...
Ben senin yalan nehrine kandım bilemedim dilin başka kalbin başka olduğunu...
Biliyormusun en derin acıyı sen yaşattın güllerimi yıldızımı herşeyimi söndürdün...
En çok kendime kızıyorum seni bu kadar göklere çıkardığım için ulaşılmaz yaptığım için...
Aslında ne var biliyormusun unuttuğun yükseklerden uçanın kadının çabuk kırılması...
Ben seni bu kadar sevmemeliydim senin uğruna kendimi yok saymamalıydım...
Senin dünyanı aydınlık ederken kendimi karanlığa hapsetmemeliydim öldürmemeliydim...
Ben nasıl inandım ki sana yalan sözlerine kalleşliğine görmedim senin alçaklığını...
Bıraktım seni artık aklıma bile gelmiceksin unutucam senli herşeyi...
Ama sen herkeste beni arıcaksın benden birşeyler bulmaya çalışıcaksın ama...
Pişmanlığın yakıp kavurucak seni günden güne nefes alışların değişicek...
Aramak isticeksin belki hatta gelmeyi düşünüceksin ama bulamıcaksın artık...
YASEMİN GÜVEN
Yasemin Güven
Kayıt Tarihi : 10.2.2025 05:46:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!