Bıraktığın Yerde Şiiri - Hakan Bülent Üstün

Artık kimseyi sevemem
Ne zaman sevdiysem,
elim böğrümde kaldı…
Her yaşadığım sevda,
gönlümden bir parça aldı…

Şimdi göğsümün kafesinde çırpınıp duran,
Yürek değil, gönül değil, kas ve kan…

Sevemem artık kimseyi
Kimse hak etmedi beni,
Ben hak etmedim kimseyi…

Bir gölge gibi hayatın içinde
Süzülüp duran bu beden,
Çok sevdalar, çok acılar taşıdı.
Şimdi bu masanın başında, bu kalem
Bu kağıdın üzerinde gezerken
Son damla kanı, son umudu süzüyor beynimden.

Son nefesimi sıkı sıkı tutarken;
Elini tuttuğum gibi, sıkı sıkı tutarken.
Hayatta kalma arzusundan
ya da ölüm korkusundan
Bu canı taşıyorum.
Belki görüyorsundur.
Yaşamaksa, yaşıyorum…

Her günün gecesinde yalnız.
Her gecenin sabahında anlamsız
Günün her saatinde sensiz,
Duyamayacağın kadar sessiz,
Tüketemediğim umudum kadar yersiz.
Ama yaşıyorum…

Bu zamanda değilim,
Gözlerini son gördüğüm andayım.
Son dokunduğun yerde çarpıyor kalbim.
Kulaklarımda son sözlerin çınlıyor.
Son öpüşündeki nefes dolaşıyor kanımda.
Burada değilim,
Bıraktığın yerdeyim…

2006 İzmir