Bırakmayın Beni

Mavi bir kalemle çizdim gökyüzünü
Dağları ise kahverengi
Arabanın altına kaçan toplar
Küçük azim öykülerimizdi
Sarıya boyanırken güneş
Bir ev belirirdi bir ağacın yanında
Şimdi betim benzim soluk
Kahverengi bir masanın etrafında bir kaç kişiyiz
Sarı bir saça veryansın ederken
Denize düştü mavilikler ve giderek koyulaştı
Dur demek çok kolaylaştı
Bekle, düşün, boşver ve yapma
En sık kullanılan kelimeler oldu
Ne ara öğrendim bilmiyorum
Hangi fişte yazıyordu?
Şimdi buymuş gibi geliyor
Öğretmenimin 100 defa yazmamı istediği
Düşündümde şimdi
Hiç bilemedim müziğin nereden geldiğini
Boş koridorlarda
Ve aramadımda
Bir kaç adım süresince duyduğum o ses hangi sınıftı?
Artık kayboluyor ritim duygusu
Bir kaç kadeh sonra
Daha az nota ve uzun esler
Daha iyi geliyor hepimize artık
Ve bazen heyecanlanıyorum kapı ziline
Hissederdim hep annemin balkona çıkışını mesela
Biri gelmiştir veya yemek pişmiştir
Şimdi yok o heyecanlı telaş
İstediğim kadar oynayabilirim sokaklarda
Ama eskisi gibi değil renkler
İstop oynayacak yer kalmamış gibi
Duvarlar ise tutulacak gibi değil
Bırakın yapayım çocukken olmak istediğim mesleği
Bırakın çıkayım o ağaca tekrar
Dalların arasından gözümü alsın yine güneş
Sarı güneş...
Şimdi döktü rengini resimlere
Beyaz bir aya dönüştü şimdi
Hiç ay çizmemiştim oysa ki
Şimdi asıl hikaye ondaymış gibi geliyor
Ama bir şeyden eminim
Kesinlikle daha çok yıldız vardı geceleri
Söndüler birer birer kül tablasında
Eskisi gibi değil
Üzerimi örtecek kimse kaldı mı?
Sobayı yakacak kimse?
Bırakmayın beni, bırakmayın
Ağlarım sabaha kadar, uyuyamam
Bırakmayın...