Bırakma Ellere Şiiri - Bülent Yücetürk

Karanlığı sevdiğim kadar Ay’ı da sevdim
Vuslatı herkes sever hasreti de sevdim
Belki yaşamak güzel ama ölümü de sevdim
Ama senin kadar kimseyi sevmedim
Bırakma ellere sen sev beni

Kendi yaram dururken hep elleri sardım
Hem okudum hem yazdım hep başa sardım
Bülbül oldum bahçende bir güle sardım
El alem bin kişiye ben sana sardım
Bırakma ellere sen sar beni

Gökte yıldız kaydı ben seni tuttum
İçimden geçeni yazar mı bilmem bir kalem tuttum
Ezgisi yok sözü anlamsız bir türkü tuttum
Gerçek olur mu bilmem rüyada elini tuttum
Bırakma ellere sen tut beni

Gözüm açık gidecek belli ellerinle sen kapat
Kapıyı açık bıraktım sen istersen kapat
Say ki son sayfasıyım kitabın okuduysan kapat
Toprağa düşerken bakma gözlerini kapat
Bırakma ellere sen kapat beni

Bırakma dostlara sen taşı beni
Bırakma anama sen ağla bana
Bırakma toprağa sen ört üstümü
Bırakma mahşere sen söyle bana
Bırak bırak bu inadı gel söyle bana