Bırakma beni 2 Şiiri - Banu Doğan

Bırakma beni… İnsanlar kötü.
Gözleri hesap sorar gibi bakıyor,
Sözleri derin bir bıçak izi gibi içimde.
Kimse kimseyi sevmiyor, kimse kimseyi anlamıyor.
Ve ben, bu kalabalıkta yapayalnızım.

Sensiz kalmak istemiyorum.
Sensiz dünya soğuk,
Sensiz olmuyor, sensiz nefes bile zor.
Bırakma beni
Korkuyorum…
Gecelerden, sessizlikten, insanların sahte yüzlerinden.
Kendi içimde boğuluyorum bazen,
Düşüyorum, tutunacak dal arıyorum.
Beni bırakma.

Sarıl bana…
Hiçbir şey söyleme, sadece sarıl.
Üşüyen ruhuma sıcaklığın dokunsun,
Bir an bile olsa dünya dursun.
Bir an bile olsa güvende hissedeyim.

Yılgınım…
Savaşmaktan yoruldum,
Hep güçlü görünmekten, hep ayakta kalmaktan.
Bıraksam kendimi, düşsem,
Tutacak biri var mı bilmiyorum.
Al götür beni…
Buradan, bu şehirden, bu insanlardan.
İsmimizi bilmedikleri bir yere gidelim,
Kimsenin bulamayacağı bir yere.
Ben sadece senin yanındayken iyiyim,
Gerisi zaten çoktan yitip gitti.

Herkesten, her şeyden gidelim…
Sadece ikimiz olalım,
Sadece biz ve sessizliğin huzuru.
Dünya ne halde olursa olsun,
Sen yanımda ol yeter.